استفاده از نانوذرات در شناسایی سریع سم ویبریو کلره

وبا عفونت حاد گوارشی است که توسط باکتری ویبریو کلره ایجاد شده و سالیانه هزاران نفر را درگیر می کند. این باکتری سمی را تولید می کند که به صورت دو زیرواحدی بوده و زیرواحدهای آن به صورت پنتامر b(ctb) و زیرواحد a(cta) است. زیرواحد b این سم مسئول اتصال سم به gm1 بوده و برای بررسی حضور سم و شناسایی آن استفاده می شود. نانو ذرات کوانتومی گروه جدیدی از فلوروفورهای غیرآلی هستند که به دلیل خصوصیات پایداری آنها به طور وسیعی در شناسایی مورد استفاده قرار می گیرند. در این بررسی از روش ftir (روش انتقال انرژی بین نانوذرات) بر پایه نانوذرات کوانتومی که روشی حساس، سریع و تکرار پذیری است برای شناسایی سم وبا مورد استفاده قرار گرفت. برای این منظور ابتدا ژن ctb از ویبریو کلره سم زا با استفاده از pcr تکثیر و با استفاده از آنزیم های محدود کننده xhoi و hindiii برش داده و وارد وکتور pet-28(a) شد و وکتور نوترکیب مربوطه با pcr، هضم آنزیمی( با xhoi و hindiii) و تعیین توالی، تائید شد. برای بیان پروتئین ctb از اشرشیاکلی bl21 استفاده شد. بعد از بیان و تخلیص پروتئین نوترکیب ctb با استفاده از رزین نیکل، پروتئین مربوطه با وسترن بلات تائید شد. rctb تخلیص شده همراه با ادجوانت فروند به خرگوش تزریق، آنتی بادی علیه rctb تهیه و توسط ستون پروتئینg تخلیص شد. نانوذرات کوانتومی cdte با استفاده از روش فاز مایع، تایوگلیکولیک اسید و گاز ازت تهیه شد. نانوذرات تهیه شده با استفاده از میکروسکوپ الکترونی (tem) تائید و کونژوگه های ab-qd و rctb-rhodamin با استفاده از گلوتارآلدهید به عنوان لینکر آماده سازی و با روشtem و ftir تائید شدند. در آخر قدرت شناسایی بیوسنسور طراحی شده در تشخیص سم وبا، lt و وروتوکسین ارزیابی شد. نتایج این بررسی نشان داد rctb به فراوانی در میزبان پروکاریوتی تولید(250 میکروگرم در هر میلی لیتر) و آنتی بادی علیه آن در سطح بالایی(535 میلی-گرم در میلی لیتر) تولید شده بود. نتایج ftir نشان از تائید کونژوگه های تهیه شده بود. بیوسنسور طراحی شده 5 نانوگرم توکسین در هر میلی لیتر نمونه را در عرض دقیقه 5 شناسایی کرده و تست تکرارپذیری بالایی داشت. بیوسنسور طراحی شده با سایر توکسین های مورد استفاده (lt و وروتوکسین) واکنش متقاطع نداشت. روش راه اندازی شده در مقایسه با روش های معمول بسیار سریع بوده و می تواند برای شناسایی توکسین در نمونه های بالینی یا غذایی مورد استفاده قرار گیرد.